گزارش واشنگتن پست از يکپارچگی ايرانيان سراسر دنيا روز آنلاين، تارا بهرام پور : اعضای جامعه ايرانی خارج از کشور ظرف هفته گذشته چیزهای زیادی آموختند: آنها تمام روز به اينترنت خيره بودند و ناگهان در برابر مردان ريشوئی که قبلاً اهميتی به آنها نمی دانند به صاحب نظرو تحلیلگر تبديل شدند.
همزمان با سرازير شدن جمعيت ايران به خيابان ها برای اعتراض به انتخاباتی که آنرا تقلبی می دانستند، ايرانی های خارج از کشور نيز شب ها تا دير وقت بيدار می ماندند تا وقايع غم انگيز را به صورت آنلاين دراينترنت، تیوتر و کليپ های ويديوئی دنبال کنند. آنها برای کشوری که برخی از آنها حتی فرصت ديدار از آن را نداشته اند، با علاقه ای که بسياری حتی از وجود آن آگاه نبودند، نگران و وحشت زده بودند.
حسين بنائی، فارغ التحصيل 28 ساله از دانشگاه براون، نسبت به سرنوشت نظام ايران چنان بی تفاوت بود که برای انتخاب رئيس جمهور کشوری که 13 سال پيش آنجا را ترک کرده، در انتخابات هفته گذشته شرکت نکرد. با اين حال، مانند بسياری ديگر تحت تأثير وقايعی قرار گرفت که بدنبال انتخابات رخ داد. او گفت: "هرگز اين همه مردم خارج از کشور را نديده بودم که با حساسيت، فرآيندهای سياسی را دنبال کنند. اميدوارم اين رخداد، رژيم را به خود آورد."
بعضی از صحنه ها نظير تصاوير کتک خوردن و تير خوردن معترضان آزار دهنده بود. لحظات احساسی نيز وجود داشت، نظير لحظه ای که تظاهرکنندگان يک پليس را محاصره کردند و از او می پرسيدند آيا عربی حرف می زند يا فارسی. اين در عکس العمل به برخی شايعات بود که شبه نظاميانی از کشورهای عربی برای جايگزينی نيروهای پليسی آورده شده اند که حاضر به شليک به سوی مردمشان نيستند. در اين کليپ ويديوئی، مرد پليس نيشخندی می زند و می گويد "فارسی" و سپس تظاهرکنندگان از او می پرسند به چه کسی رأی داده است. احساسات موجود، چنان تأثيری بر بسياری از ايرانی ها گذاشت که حدود یک ميليون از ساکنان آمريکا به شيوه ای که نظير آن هرگز رخ نداده، به اين نيرو ملحق شدند. ايرانی ها از زمان برگزاری انتخابات مورد مناقشه در تاريخ 22 خرداد، هر روز در اعتراضات و گردهمائی های شهرهای مختلف در گوشه و کنار دنيا شرکت کرده اند.
بابک طالبی 29 ساله از مک لين که سازمان دهندۀ يک گروه بزرگ در وب سايت (whereismyvote. org) است، گفت آنها از مردم داخل ايران الهام می گرفتند. بابک گفت: "ما با خودمان گفتيم، باز هم جمهوری اسلامی تقلب کرد. اما بعدش وقتی معلوم شد مردم داخل ايران نمی گذارند قضيه بدون اعتراض فيصله پيدا کند، با خودمان گفتيم بايد يک کاری کرد."
بسياری از ايرانی های سراسر دنيا در وب لاگ ها و فیس بوک عکس خود را با تصوير سبز رنگی از اين جمله که "رأی من کجاست؟" عوض کرده اند. همان رنگی که مشخصۀ همايش انتخاباتی ميرحسين موسوی بود. با اين حال، بسياری از ايرانی های خارج می گويند آنها بيشتر به خاطر مردم ايران که خطرات بسياری را به نام دموکراسی به جان خريده اند متحد شده اند تا اينکه برای حمايت از يک رهبر سياسی خاص گردهم آمده باشند.
در اين بين، مجلس نمايندگان آمريکا ديروز با 405 رأی موافق دربرابر یک رأی مخالف سرکوب تظاهرکنندگان در تهران را محکوم کرد. سنای آمريکا نيز به طور يکپارچه علیه سانسور و ارعاب رسانه ها در ايران رای داد. ايرانی های آمريکا می گويند برای اولين بار از دوستان علاقمند خود به ايران چيزهائی می شنوند و برخی ها از اظهارات غير ايرانيانيانی که تحت تأثير تصاوير تظاهرکنندگان جوان در تهران پس از سال ها مشاهده تصوير روحانيون در تلويزيون ها قرار گرفته بودند، شگفت زده شده اند. آنها می گويند يک احساس غرور جديدی بوجود آمده است، حسی برای پوشيدن تی شرت منقوش به نام "ايران" و يا در دست داشتن يک کتاب "ايرانی" برای نمايش ميراثی که قبلاً بسياری سعی در مخفی کردن آن می کردند.
برای کسانی که سن و سال آنها به درک فضای پرتنش حاصل از بحران گروگانگيری می رسد، اين تغيير بسيار آرامبخش است. خانم خانجانی که در تگزاس بزرگ شده است، می گويد: "تمام اين سال ها از واکنش مردم وقتی بقهمند ايرانی هستم، نگران بودم. جو بسيار بدی بود، و حالا مثل اعاده حيثيت است. اگر کشورمان به اين 30 سال اهريمنی گرفتار نمی شد، به کشورمان خيلی افتخار نمی کرديم؟" وی افزود: "مخصوصاً وقتی درباره تظاهرات خاموش و پيوستگی که در سازماندهی مردم و انگيزه آنها وجود دارد می خوانم. بله، اين ها ايرانی هستند... سرشار از علاقه، پايدار، باهوش. آنقدر جالب است که تمام دنيا به نظاره نشسته است."
منبع: واشنگتن پست- 20 ژوئن
www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2009/06/19/AR2009061903356_2.html
Amil Imani
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر